وَ قَالَ (علیه السلام) :

 فَقْدُ الْأَحِبَّةِ، 

غُرْبَةٌ.

المدرسةُ عذابٌ

#والّا

"یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ بِطَانَةً مِّن دُونِکُمْ لاَ یَأْلُونَکُمْ خَبَالًا وَدُّواْ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاء مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِی صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الآیَاتِ إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ

در حالی که به تقریب هیچ‌چیز ندارم جز درد،

چیزی فراتر از هیچ و درد دارم

که آن کنکور است.

و راهی آواره‌گی‌ام در کوچه‌ ، خیابان‌هایی که همه‌شان باید نشانی از علی‌چپ داشته باشند بلکه بتوانم با «نبودش» بسازم و روی زخم‌های پا بدوم.

نمی‌دانم کی بر می‌گردم...

القلبُ قد أضناه عشْقَ الجَمال 

و الصّدرُ قد ضاقَ بما لا یُقال 

می‌شنوم نجوای سایه‌هاتون و خواهش بی‌تواضع شرح و بسط دادنتون در پیچ و خم کلمات رو.

اما راستش،

اصلا نمی‌فهمم این انضباط حاکم بر هنجار شکنی‌هاتون رو

برای تشریح..