مشتی خزعبل هست

ریزیده از قلم بی ادب و عامی ما

به سان پش گل :دی

و هر از چندی

باس

از حالت انتشار

به حالت حذف

تغییر عالم بده.

حیات پس از مرگ نوشته

درون مغز مطالع هستش 

و وای براو اگر خزعبل کار بوده باشد...

پس گیر، تحمیل ننما

و ما را در سطوت جان گیری پش گلات

تنها گذار... -_- 

به طور مثال: مرحوم خردسال، همین دی شبی :))

اقول (حدیث گون): گر خردمندی، بر مسخره گان بموی. که ایشان از حدت ٱلم بدین حقارت افتاده اند! و برآنان شفقت نمای. بعله

دوست داشتن

برای بچه‌های دوره‌ی من

گاهی توی مهملات رویاگونه‌ی اون لحظه‌هایی خلاصه می‌شه که

روح آدم بین زمین و آسمون مونده، زجرکش شده که

آدم حواسش‌و گره زده به ویبره‌ی گوشی زیر بالشت و جسمش از خسته‌گی به فنا رفته...

بل الانسانُ... بی‌چاره بی‌چاره!

وقتی حس می‌کنم می‌خوای بزنی‌م،

صد برابر دورتر می‌دواَم...

وقتی دورم و نمی‌ذارم بیای،

وقتی از دور نیگات می‌کنم که این‌قدر خوبی،

دلم تنننگ می‌شه برامون..

ولی...

با تو ام که ...