ازین مجمل

چنان به دنبال تنهایی دوانم و از من گریزان است که اخبارِ واصله از هذیانات نیم شبی و دمِ صبحی‌ام بیش از آن‌که شرمِ "آب‌رو ریزی" یا چنین چیزی را در من برانگیزاند، شوق غیرمجازی را زیر پرانتزِ لبم که تقعرش به سمت پایین رفته، نهان می‌کند که بالأخره یک طوری گفتمشان... بدون دست زدن به پاچه‌ای، چیزی...