بعد از خسته‌گیِ عبارتِ جبریِ درجه n از تفصیل

جلوی کلافه‌گی و بی‌جوابی مسائل بخش‌پذیری،

پشت کام‌یابی تست‌های توابع،

میان جبر طویلِ خواندنِ حسابان،

دریافته‌ام هیچ کلامی برای من هم‌کلامی با تو‌ نمی‌شود...

حتا اگر تا به ابد چنین دل‌گیر و مهجور، روز تولدِ

مرگِ من و تو

عزای عمومی اعلام شود...

و سوگند به همیشه ستم‌گریِ فواصل

که من

چه خسته‌دلانه نمی‌خواهمت..

به سانِ روزمره‌گی تو

و بی‌عادتی من

نگاه من، کم سو

پای تو، لَنگ

عینک من، منفور

عصای تو دل‌تنگ...