بیست و سه

 

ابوجمال

در وصیت‌نامه‌اش به معشوق، خود را چنین می‌گوید : «کسی که محتاج عشق است، در دنیای تنهایی با محرومیتِ عشق می‌سوزد. جز خدا کسی نمی‌تواند انیس شب‌های تار او باشد و جز ستاره‌گان اشک‌های او را پاک نخواهند کرد. جز کوه‌های بلند راز و نیازهای او را نخواهند شنید و جز مرغ سحر ناله‌های صبح‌گاه او را حس نخواهند کرد. به دنبال انسانی می‌گردد تا او را بپرستد یا به او عشق بورزد. ولی هر چه بیش‌تر می‌گردد، کم‌تر می‌یابد. ...»^۱

بعد یک‌جایی، همان‌جا که به حقیقت، ابویِ جمال است، ناله می‌کند : « خدایا! تو می‌دانی که قلب من سرشار از مهر و محبت است و همه‌ی مخلوقات تو را به شدت دوست می‌دارم و در بعضی از حالات این دوستی به درجه‌ی عشق و پرستش می‌رسد. تو می‌دانی که احتیاج دارم که عشق بورزم و بپرستم و چه‌بسا که به محبوب‌هایی تا درجه‌ی پرستش عشق ورزیده‌ام اما هر وقت که عشق من به کسی و یا به چیزی به درجه‌ی عشق رسیده است، تو آن را از من گرفته‌ای تا کسی را و چیزی را به جای تو معبود خود نکنم. ...»^۲

 

نبعه‌ی شهید ^۳

دریافت

 

^{جمال هم برای پدری نداشتی، ابوجمال بودی آقای دکتر.}

^{راستی که چه نشانی برای نامت یافته‌ام...}

اضافات :

- اولین لینکِ روزانه را بخوانید. بخوانید.

- فکر کن منظورش افاضات بوده... یقین کن بوده... کسی چه می‌داند از تکبری که استواضع (:دی) تحمیل می‌کند بر آدمی؟!

پی‌نوشت :

۱. وصیت‌نامه‌ی عاشقی که از جبر اسارت هرگز به دست معشوق نرسید... و کسی چه می‌داند! که عاشق و معشوق طولِ مکث ثانیه‌های وجود یک‌دیگر را درس‌ناخوانده از برند...

۲. از سوگ‌نامه‌ی ابوجمال ؛ دردنوشته‌های مصطفای چمران در غم از دست دادن فرزند.

۳. قطعه‌ی ۳ از آلبوم موسیقی فیلم «چ» به آهنگ‌سازی فردین خلعتبری.

 _{نام قطعه نبعه‌ی شهید نبود ؛ به گوش من این نام و آهنگ آمیخته‌اند.}