بی انصاف

وقتی سبب آمدنم یک ضمیر خودخواه بود و آن ضمیر، «من» نبود،

سببِ رفتنم چه چیز می تواند باشد جز تنهاییِ ضمیری دگرخواه؟

 

وقتی سبب ها شانه خالی می کنند از بارِ تعلیلِ ابیاتِ نا موزونِ اعمالِ ناصالحِ من

[و اضافات بالا می آیند از مجرای گوارش زبان،]

بخت به مرگ می رود و جزا به جهنم.

وقتی تو یی دیگر معنا ندارد، یک اکانت مجازی چه چیزی دارد برای من جز ضرر؟

 

اصلن وقتی شعرهای سپید ما راست و چپ ال سی دی ها تقلای وصل ندارند، چت کردن جز ناهنجاری های اجتماعی چه خاطراتی از من و انگشتانم دارد؟

 

وقتی ما ورشکسته شده و شر و ور های ما حتا نگاه خریدارِ هم دیگر را هم برای اشتیاق پیش فروش ندارد،

بگو به من

چرا تلگرام نباید همه جمعیتش را پس بزند و این جهنم خالی را واگذار کند به نبودن؟...