گریه می‌کردی و داشتم با کلمه‌های عصبانی و طلب‌کارم همه غم‌ها و اضطراب‌هات را شخم می‌زدم اما روحم بغلت کرده بود، نشانده بودت توی دخمه‌ی آخرِ اتاق و با آن شعرِ آخر خطی که پیش از تو خوانده بودم، تا خود صبح برای بی‌چاره‌گی هامان گریه کرده بود.