داشتم فکر می‌کردم

در هندسه، (اهم اهم)

وجوب دوست داشتن تو برای آدم رو باید با روش غیر مستقیمِ برهانِ خُلف ثابت کرد.

یعنی علاوه بر فرض این‌که آدم این‌جا روی زمین زنده‌ست و نفس می‌کشه،

فرض کنیم تو رو دوست نداشته باشه. یا [تو رو داشته باشه اما] تو رو برای دوست داشتن نداشته باشه.

اون وقت ...

بدون محاسبات شاقّه،

نفسِ آدم کم میاد و نسلش از رو‌ زمین پاک می‌شه...

و آدم هنوز روی زمین چشم به ستاره‌ها دوخته و نفسش‌و با چشمکای تو هم‌آهنگ کرده، صدای آوازش، گوش ماه‌و‌ کر کرده...

پس ما به عمیق‌ترین تناقض رسیدیم.

پس تویی، دوست داشتنت هنوز درست‌ترین حکمِ حیات آدم.

با چشم‌پوشی از این‌که هرگز این روش خُلف به عنوان یه استدلال درست حسابی تو سر ما حساب نشد...