نمی داند

دخترک

این ظهر ابری را می خوابد لب بام

و تلاش می کند خواب ببیند آخرین روز مهر برایش یک دستگاه تایپ رسیده است.

از همان هایی که صدا می دهد

تتق تق تَــتَــتــق تق.

باد می وزد و خیال می پرد و عطش نوشتنِ دخترک می ریزد پایین از لبِ بام.

انگاری دو چشم کم بینا در بغل دو گوش جا خوش کرده و نشسته اند لب بام، پاهاشان را انداخته اند پایین به تاب بازی و

تنش را می ریزند به خیرات وسط بازیِ پسرهای بی صدای هم سایه ی بغلی.

انگشتانش را

زبانش را.

بازوانش را.

زانو هایش را.

قلبش.

نکند همانی ست که افتاده وسطِ چرت ظهرانه ی هم سایه ی پشتی که توپ پسرها را پاره کرده بود و جگرشان را پاره تر؟