نه

گرسنه‌گی و دل درد،

نه اشتیاقی برای خوردن،

نه حالی برای حالی،

نه دلی برای دلی،

یک بغل دست‌های خالی،

یک دشت گشاد دل‌تنگی و

یک میدان پر از سربازان جان داده از آدم‌ها در خاطرم.

نمی‌توانم ستاره‌ها را ببینیم

نمی‌توانم بدوم

نمی‌‌توانم از این جهنم، روانی شاد به در ببرم و تنی خسته از زنده‌گی...

این هم شرمِ سهمیِ زمانه‌ی من.

.

گفتم ولم کن، بخوابم، صبح شه خوب می‌شم. فقط ولم کن.

بعد رفت خونه میم اینا تا پس فردا بر نگرده. :|

خاک بر سرِ فرزندی و خواهری و دوستی و مهربونی و نامهربونیِ من می‌دونی یعنی چی؟

ینی آدم بره گم و گور شه، بیش تر از خودش جماعتی راحت شن.

#موقت