چیزی نیست، چیزی نیست*

سقف آسمان بر سرم افتاد و پاچه های شلوارم را چنگ زد.

فشارم از هسته ی زمین به سقف خراب آسمان رسیده بود.

گفتم : قلبم داره به سینه م فشار میاره. 

گفت : چیزی نیست، چیزی نیست... داری از درون می لرزی.

بغلم کرد. خیس بودم. محکم و سفت و گرم بود اما

گرم نشدم.

گمانم سوخته بودم.

*مثل امیرهای بی شیرین همه وضعیت های سفیدِ از درون سرخ و سوخته..

باختم.

این بازی کودکانه را 

من باختم.

گفتم دری ز خلق ببندم به روی خویش

دردی ست در دلم که ز دیوار بگذرد!