گفتم به تکلف دو سه روزی بنشین

آدم عادت می‌کند... به شکستن و آزار دیدن. به درد کشیدن و سکوت کردن.
انگار طوری به درد عادت می‌کند که هربار که او می‌‌رود و دیگران می‌پندارند عافیت بازگشته، آدم مشتاقانه‌تر انتظار بازگشت او را چون لذتی دیگر می‌کشد چونان که انتظار معشوق بدرفتار را...

انگار که عافیت، نبود ِ دل‌آزار درد است به سیرت ِ دردی دیگر، بازی ای دیگر.‌..

پس عادت نمی‌کند. تاب نمیارد.... بودنش را. حتی نبودنش را.

- بنشست و کنون رفتنش از یاد برفت...