تو خوبی.
یه خوبِ ریشو که حالم رو به هم می‌زنی وقتی دارم باهات حرف می‌زنم و به چشمام نگاه نمی‌کنی.
اما سوال بزرگ من اینه که
برای رضای خدا یا رضای خودت؟
رضای خدا برای رضای خدا یا رضای خدا برای رضای خودت؟
اصلاً می‌شه رضای خودت رو این وسط یه لحظه حذف کنی؟!
تو قدرت‌مندی اما خودشیفته‌ای، خودرأیی. اون‌قدری قدرت‌مندی و خودرأی که به ناکامی نه تنها انگاری عادت نداری، تا حالا انگار ندیدیش. هرچیز که تو می‌خوای باید بشه حتی اگه چیزی باشه که دیگری نمی‌خواد. اگه قرار باشه چیزی که دیگری می‌خواد بشه و تو این وسط باشی، فقط وقتی می‌شه که تو بخوای که بشه... همه چیز رو توی مسیر اراده‌ی خودت می‌چینی، می‌شینی جای خدا و تصمیم می‌گیری با هرکس که یه طوری بهت ربط داره چی کار کنی. من ازت بدم میاد ولی خوشم میاد. :|
اما واقعاً کدوم یکی از ما خودرأی نیست؟
مگه این که بهش توی ذهنامون بگیم خل.
کدوم یکی از ما تو رو دوست داره جز به خاطر پرفکشنیسم و یا ازت متنفره جز برای همین؟
خوبی غیر از بدیه؟
- ۹۷/۰۱/۱۱