- روشنا
- پنجشنبه ۲۶ آذر ۹۴
- ۲۳:۵۰
دراز به دراز
به کوتاهیِ مهلتِ صیغه‌های مضطر،
کفِ غسّال‌خانه،
از غصه‌ی غسال با خبر،
به خواب ندیدن بود.
جانم...
یوسُف بود.
چشم‌هاش،
سبز نبود.
مشکیِ مشکی هم نبود.
قهوه‌ای؟ نه!!
قرمز بود. ...
مشتی خزعبل هست
ریزیده از قلم بی ادب و عامی ما
به سان پش گل :دی
و هر از چندی
باس
از حالت انتشار
به حالت حذف
تغییر عالم بده.
حیات پس از مرگ نوشته
درون مغز مطالع هستش
و وای براو اگر خزعبل کار بوده باشد...
پس گیر، تحمیل ننما
و ما را در سطوت جان گیری پش گلات
تنها گذار... -_-
به طور مثال: مرحوم خردسال، همین دی شبی :))
اقول (حدیث گون): گر خردمندی، بر مسخره گان بموی. که ایشان از حدت ٱلم بدین حقارت افتاده اند! و برآنان شفقت نمای. بعله
دوست داشتن
برای بچه‌های دوره‌ی من
گاهی توی مهملات رویاگونه‌ی اون لحظه‌هایی خلاصه می‌شه که
روح آدم بین زمین و آسمون مونده، زجرکش شده که
آدم حواسش‌و گره زده به ویبره‌ی گوشی زیر بالشت و جسمش از خسته‌گی به فنا رفته...
بل الانسانُ... بی‌چاره بی‌چاره!
وقتی حس می‌کنم می‌خوای بزنی‌م،
صد برابر دورتر می‌دواَم...
وقتی دورم و نمی‌ذارم بیای،
وقتی از دور نیگات می‌کنم که این‌قدر خوبی،
دلم تنننگ می‌شه برامون..
ولی...
با تو ام که ...